Γιορτή απελευθέρωσης άγριων πουλιών από την ANIMA στο Αισθητικό Δάσος

Νέα - Δράσεις Δημοσίευση:

Γιορτή απελευθέρωσης άγριων πουλιών από την ANIMA στο Αισθητικό Δάσος

Και φέτος, ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής ANIMA σε συνεργασία με την Φιλοδασική Ένωση Αθηνών οργάνωσε στο Αισθητικό Δάσος γύρω από την Μονή Καισαριανής, που διαχειρίζεται η Φιλοδασική, απελευθέρωση αποθεραπευμένων άγριων πουλιών. Την 1η Απριλίου, στο πλαίσιο της γιορτής που οργάνωσε η ΑΝΙΜΑ με τη συμμετοχή του Πελίτι, ελευθερώθηκαν στην Καισαριανή γερακίνες, βραχοκιρκίνεζα, ένα ξεφτέρι κι ένας μπούφος, χελώνες και σκαντζόχοιροι. Στη γιορτή μοιράστηκαν παραδοσιακοί σπόροι, τα παιδιά έπαιξαν, οι μουσικοί τραγούδησαν και οι φίλοι βρέθηκαν μεταξύ τους. Ο κόσμος ήταν πολύς  και η χαρά μεγάλη.

Τους ευχόμαστε να συνεχίσουν την προσπάθειά τους, παρ’ όλες τις μεγάλες δυσκολίες και καλούμε όλους τους φίλους, να στηρίζουν το έργο τους.

Το κείμενο που έγραψε η Μαρία Γανωτή, η ψυχή της ANIMA, είναι μία κραυγή αγωνίας και σας το μεταφέρουμε αυτούσιο με την ελπίδα να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι φίλοι και να βοηθήσουν, όπως μπορούν.

"Τί είναι η περίθαλψη; Μην είναι τρέλλα;

Μην είναι ματαιότητα; Μην είναι αυτοκαταστροφή για τους εμπλεκομένους; Μην είναι αρμένισμα σε φουρτουνιασμένο πέλαγος; 
Τί είναι να μεγαλώνεις εκατοντάδες σπουργιτάκια, χελιδονάκια και κοτσυφάκια που η φύση είχε αποφασίσει τον χαμό τους, μετά την πτώση ή την απόρριψη από τη φωλιά, να απελευθερώνεις τσαλαπετεινάκια που στο πρώτο τους ταξίδι έχουν λίγες πιθανότητες να ξεπεράσουν το φράγμα διχτυών στη Βόρειο Αφρική, να επανεντάσσεις γύπες και να μαθαίνεις τα νέα τους επειδή βρέθηκαν νεκροί από δηλητηριασμένο δόλωμα; 
Τί είναι να μιλάς ολημερίς- κι ολονυχτίς στο τηλέφωνο, με ανθρώπους από όλη την Ελλάδα αλλά και με ομογενείς από απίθανες χώρες, και να νοιώθεις την ανακούφισή τους που υπάρχει κάποιος να τους πει τί να κάνουν με το πουλάκι που βρήκαν; Τί είναι να σε κυριεύει ο εκνευρισμός από την κούραση και να γίνεσαι απότομος και μετά να μετανιώνεις; Ή να σε λούζει από τηλεφώνου ο συνομιλητής γιατί δεν πας είκοσι φορές τη μέρα στον Πειραιά να μαζεύεις τα γλαράκια που πέφτουν από τις ταράτσες, μόνο του λες να φέρει ο ίδιος αυτό που βρήκε; «Εγώ θα κάνω τη δουλειά σας κυρία μου, σοβαρολογείτε;»
Τί είναι να μην χωράνε πια τα ζώα στον Σταθμό, η σισύφεια προσπάθεια να παραμείνει ο χώρος καθαρός και κάθε πρωί πάλι από την αρχή, να ντρέπεσαι που είναι όλα στριμωγμένα και πώς να τα δείξεις;

Τί είναι να έχεις γεράσει σ΄αυτή την ιστορία κι όμως κάθε τόσο να πρέπει να τα βγάλεις πέρα με ανθρώπους των υπουργείων πολύ νεώτερους, που σε αντιμετωπίζουν σαν ενοχλητική μύγα, και να σου έρχεται να πεις διάφορα γαλλικά που τα καταπίνεις όμως; Να πρέπει να γράφεις ωραίες επιστολές επικαλούμενος την «εγνωσμένη ευαισθησία σας ως προς την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος», ξέροντας ότι ο παραλήπτης στα παλιά του τα παπούτσια το περιβάλλον και η φύση, άλλο είναι που τον νοιάζει; Για να μπορέσεις να βρεις τρόπο να πληρώσεις τα νοίκια, τα παιδιά που λιώνουν στη δουλειά, να αγοράσεις τις πιο καλές τροφές για τα μωρά, να έχεις για τις βενζίνες… Κοντά 35 χρόνια ζητιάνος, από τα 58 που έχω ζήσει μέχρι τώρα.

Τι είναι η περίθαλψη; Είναι η χαρά να καταφέρνεις αυτό που φαινόταν αδύνατο σε όλους. Είναι η αγωνία και η ελπίδα για το αύριο. Είναι η συντροφικότητα παρ΄όλους τους καυγάδες, η αναμέτρηση με τους νόμους της φύσης, μια βουτιά μέσα στην κοινωνία με τους καλούς και τους κακούς –δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, μάθαμε τελικά. 
Τα καταλαβαίνουμε τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζουμε να ξαναβγούν στην επιφάνεια να ανασάνουν. Εμείς -και η Αλκυόνη- για την ώρα βαστάμε. "

Μαρία Γανωτή